متن تبریک جشن فروردینگان

جشن فروردینگان و به دنبال آن تبریک جشن فروردینگان یکی از مراسمات فرهنگی در ایران است. ایران کشوری است که دارای فرهنگ غنی می باشد که از گذشته های دور آداب و رسوم خاص خود را داشته است. از دیرباز برای تبریک گفتن جشن فروردینگان روشهای مختلفی وجود داشته تا به امروز که به متن تبریک جشن فروردینگان رسیده ایم.

جشن روز فروردینگان

تبریک روز جشن فروردینگان

******

۱۹ فروردین ماه ، روز جشن فرودگ بر همه آریایی ها خجسته باد

******

جشن فروردینگان ، جشنی با قدمت ایرانیان آریایی مبارک باد

******

جشن فروردینگان ، جشن دعا و نیایش بر درگذشتگان مبارک باد

******

فروردینگان یا فرودگ از جمله جشن ها و آیین های زرتشت محسوب می شود. تاریخ برگزاری جشن فروردینگان قدیمی ۱۹ فروردین هر سال شمسی است. در این روز مردم خانه های خود را تمیز می کردند و آتش روشن می کردند و به دعا و نیایش می پرداختند و به تبریک جشن فروردینگان به هم مشغول می شدند و فقط کارهای نیک انجام می دادند.

متن تبریک جشن روز فروردینگان

واژهٔ جشن فارسی گرفته شده از «یسن» (Yasna) اوستایی است، به معنی ستایش و پرستش. جشن با سکون حرف دوم در ایران به همان معنی عید است که زرتشتیان نیز به همین مفهوم و معنی آن را بکار می‌برند. هدف از برگزاری این همه جشن‌ها و گردهمایی‌ها نزدیکی افراد جامعه و موانست آنان و تمرکز نیرو و اتحاد و اتفاق بوده‌است. واژهٔ جشن که امروزه به جای عید و ایام خوشی بکار می‌رود، در قدیم برای اطلاق مراسمی بکار می‌رفت که آیین‌های دینی را با سرور و شادمان توامان سازند، به عبارت دیگر، جشن یعنی ستایش و پرستش دینی همراه با سرور و شادمانی.

نخستین جشن‌های ماهانه زرتشتی در هر سال، جشن فروردینگان می باشد. این روز برابر با ۱۹ فروردین می باشد و نام دیگر آن فرودگ نیز می باشد. این جشن برای فروهر پاک که در گذشته وجود داشته است مربوط می باشد. از این رو همه به آرامگاه او می روند و بر ای شادی روح و روان او دعا می کنند. هر کس در این مراسم چیزی برای پذیرایی می برد، چیز هایی مانند سیر، آش و در این بین موبدان لباس های سفید خود را بر تن می کنند و مراسم مذهبی را برگزار می کنند. مردم در کنار هم دعا می کنند و باهم شادی می کنند و خوش می گذرانند.

زرتشتیان عموما از بزرگ و کوچک در این روز به پرستشگاه می‌روند، ‌اوستا می‌خوانند و به عبادت خدا می‌پردازند و برای شادی روان درگذشتگان جهت ساختمان‌ها‌ی همگانی و رفع احتیاج نیازمندان با دادن پول یا مساعدت‌ها‌ی دیگر اقدام لازم را به عمل می‌آورند.‌ نظیر این جشن در ادیان دیگر نیز وجود دارد و آنرا جشن اموات می‌گویند.‌ در اسلام در روز ۱۵ شعبان، مسلمانان به زیارت قبور می پردازند.

فَرَوَهَر که گونه اوستایی آن فروشی و گونه پارسی باستان آن فرورتی است، یکی از نیروهای باطنی است که به عقیده‌ی مزدیسنان پیش از پدید آمدن موجودات، وجود داشته و پس از مرگ و نابودی آن ها، به عالم بالا رفته و پایدار میماند. این نیروی معنوی که آنرا میتوان جوهر حیات نامید، فناپذیر و زوالی نیست.

در دوران باستان، فروردگان جشن فروهرها بود و ظاهرا در آن هنگام ده روز و ده شب برگزار می ‌شد . بعدها جشن «همسپثمیدیه» به یادبود آفرینش انسان تخصیص یافت. جشن‌های‌ نوروزی و ماه فروردین با فروهرها پیوند خورده‌ است، چون عقیده بر این است که در این ایام، فروهرها به زمین فرود می‌آیند و به خانه‌های‌ سابق خویش می‌روند.

پس مردم باید برای پیشواز آنان خانه را پاکیزه کنند، برای هدایت آنان آتش بیفروزند و در این روزها، بوهای خوش در آتش نهند و روان‌ها را ستایش کنند و اوستا بخوانند تا روان‌ها آسایش داشته باشند و با شادی و نشاط باشند و برکت ارزانی دارند.

در این روزها، به هیچ کاری نباید دست زد، مگر انجام وظایف و کار نیک تا این‌که فروشی‌ها با رضایت خاطر به جای‌های‌ خویش برگردند و خوبی بخواهند و در پایان جشن، روان‌ها را بدرود میگویند.

در تفکر باستانی و اساطیری ایران و در اعتقادات آیین زردشت، وجود هر انسان از پنج بخش تشکیل شده است که به زبان ساده و پرهیز از به کار بردن لغات و واژگان باستانی، شرحشان می‌دهم.

“تن” که همان کالبد انسان است،

“روان” که همان روح است که در روز پسین «آخرت» یا کیفر کردار بد را می بیند یا پاداش کردار نیک،

“جان” که کیفیت زنده بودن است و با مرگ پایان می پذیرد،

“وجدان” که دادگاه درونی و نیروی استنباط و قضاوت درونی هر انسان نسبت به خویشتن خود است،

و “فروهر” که در حقیقت و به نوعی بخشی از وجود پروردگار و یا نعمتی از سوی پروردگار «اهورامزدا:سرور دانا» است که در وجود انسان به ودیعه گذاشته شده و بدون آنکه به گناه آلوده شود، پس از مرگ به سوی پروردگار بازمی گردد.

جشن و آداب و رسوم ایران باستان دارای زیبایی خود هستند و برخی از آنها از یاد رفته اند و برخی دیگر هم به صورت بسیار کمرنگ برگزار می شوند. اما جشن فروردینگان از جمله جشن های ایران باستان است که باید برای آیندگان معرفی شود.