داستان نامه به خدا از گرگوریو لوپز فوئنتس

داستان خواندن برای بسیاری افراد از بهترین سرگرمی ها محسوب می شود. یکی از داستان های بسیار جالب و خواندنی به نام نامه ای به خدا است که توسط گرگوریو لوپز فوئنتس نوشته شده است. برای خواندن داستان نامه به خدا این بخش گهر را بخوانید. در ادامه مطالبی در مورد داستان نامه ای به خدا و داستان گرگوریو لوپز فوئنتس می خوانید.

داستان نامه به خدا از گرگوریو لوپز فوئنتس

نامه به خدا

خانه _ که تنها موجود در سرتاسر دره بود _ در نک تپه ی پستی قرار داشت . می توانستی از آن بالا رودخانه ، آغل و بعد گندمزار پوشیده از گل های لوبیای قرمز را که فرا رسیدن فصل درو را مژده می داد ، ببینی .

تنها چیزی که زمین به آن نیاز داشت ریزش باران و یا حداقل رگبار بود . سر تا سر صبح را لنچو _ که تمام گوشه و کنار مزرعه اش را وجب به وجب می شناخت _ کاری نکرده بود جز اینکه به سمت شمال شرق آسمان خیره شود .

– « زن ، فکر می کنم به زودی تمام دور و برمان را آب فرا بگیره .»

– زن ، که داشت شام را حاضر می کرد ، گفت : « بله ، به لطف خدا .»

– در حالی که پسرهای بزرگ در مزرعه کار می کردند ، کوچکترها کنار خانه سرگرم بازی بودند . اندکی بعد زن آنها را صدا زد و گفت :

– «بیایید ، شام حاضره …»

– موقع خوردن شام ، همانطوری که لنچو قبلا پیش بینی کرده بود ، دانه های درشت باران شروع به باریدن کرد و از سمت شرق توده های انبوهی از ابرها نزدیک می شدند . هوا پاک و مطبوع بود .

– مرد از خانه بیرون آمد و به درون آغل رفت تا چیزی را پیدا کند و این بهانه ای بیش نبود . زیرا می خواست خود را به زیر بارش باران بیندازد . و از تماس قطره های آن با بدنش ، لذت ببرد . وقتی به درون خانه برگشت ، فریاد زد :

– « آنها قطره های باران نیستند که می بارند بلکه سکه های تازه اند ، این قطره های درشت سکه های ده سنتاوی هستند و دانه های ریز پنج …»

– با قیافه ای راضی و خشنود به گندمزار رسیده و به گل های لوبیای قرمز چشم دوخت که در پس پرده ای از باران پوشیده شده بود . اما ناگهان تند بادی وزید و به همراه باران ، تگرگ های دانه درشتی از آسمان فرو ریخت . دانه های درشت تگرگ واقعا شبیه سکه های نقره ای بودند ، پسرها بیرون آمدند و در زیر ریزش باران به جمع آوری مروارید های یخزده پرداختند.

– مرد ، نا امید فریاد زد :

– « حالا هوا واقعا داره بد میشه .»

– و ادامه داد :

– «خدا کنه هر چه زودتر بهتر بشه .»

– هوا به این زودی ها بهتر نشد . ریزش تگرگ به مدت یک ساعت تمام در خانه ، باغ ، تپه ، گندمزار و سرتاسر دره ادامه یافت . مزرعه تا چشم کار می کرد سفید پوش شده بود . گویی که آن را باقشری از نمک پوشانده اند . برگی روی درختان باقی نمانده بود . همه گندم ها نابود شده بودند . دیگر گلی روی ساقه های لوبیا قرمز به چشم نمی خورد . غمی همه ی وجود لنچو را فرا گرفت . وقتی توفان تمام شد ، او در وسط مزرعه ایستاد و به پسرانش گفت :

– « هجوم ملخ ها چیزی بیشتر از این باقی می گذاشت …تگرگ چیزی باقی نگذاشته : امسال نه گندم داریم و نه لوبیا … .»

آن شب، شب غم انگیزی بود :

-« این همه کار و زحمت برای هیچ و پوچ !»

– « کسی هم نیست که به ما کمک کنه !»

– « امسال همه مون گرسنه خواهیم موند … .»

اما دل همه ی آنهایی را که وسط دره ، در آن خانه ی دور افتاده و منزوی زندگی می کردند ، امیدی گرم می کرد : کمک و یاری از جانب خدا .

-« نگران نباشید ، گرچه ظاهرا همه چیز از دست رفته و خسارت زیادی به ما وارد شده ، اما به یاد داشته باشید که کسی از گرسنگی نمی میره .!»

-« ضرب المثلی است که می گه : هیچ کسی از گرسنگی نمی میره …»

در طول شب ، لنچو درباره ی تنها امیدش اندیشید : کمک و یاری از جانب خدا ، خدایی که چشمانش ، همانطوری که از کودکی برایش گفته بودند ، همه چیز را می بیند ، حتی آنچه را که در عمق وجدان آدمی نهفته است .

لنچو مردی بود به زورمندی یک گاو نر . مثل یک حیوان در مزارع کار می کرد ، اما هنوز نامه نوشتن را فراموش نکرده بود . یکشنبه ی آینده ، در سپیده ی سحر ، بعد از اینکه خود را قانع کرد به نوشتن نامه ای که خودش می بایست آن را به شهر می برد و پست می کرد .

نوشته چیزی نبود جز نامه ای به خدا .

او نوشت :

– « خدایا ، اگر به من کمک نکنی ، من و خانواده ام امسال گرسنه خواهیم ماند .من نیاز به یکصد پزو پول دارم تا هم مزرعه را دوباره بکارم و هم تا برداشت محصول زنده بمانم ، زیرا بارش تگرگ ..»

– او پشت پاکت نوشت « به خدا» و نامه را داخل آن گذاشت و مضطرب و پریشان به شهر رفت . در اداره ی پست تمبری به پشت پاکت چسباند و آن را در صندوق پست انداخت .

– یکی از کارمندان ، که نامه رسان بود و هم کارهای اداری رسیدگی می کرد ، در حالی که از ته دل می خندید به سمت اطاق رییس اداره رفت و نامه ی خدا را به او نشان داد . او در طول مدت خدمتش از چنین آدرسی اطلاع نداشت .

– رییس پست – که شخصی چاق و خوشخو بود – با دیدن نامه آهسته و پشت سر هم روی میز ضربه می زد ، چنین نظر داد :

– « چه ایمانی ! کاش منهم مثل مردی که این نامه را نوشته است ، چنین ایمانی داشتم . راهی را که او باور داشت ، باور می کردم .با اعتما و اطمینان ، امیدوار می شدم که او می داند چطور می شود امیدوار شد . آن وقت با خدا مکاتبه می کردم .»

– بدین ترتیب نامه ای که نمی شد آن را به گیرنده اش تحویل داد ، ایمان عجیب و نادری را آشکار ساخته بود که رییس پست تصمیم گرفت برای حفظ آن ، به نامه جواب بدهد . اما وقتی سر پاکت را باز کرد ، دریافت که برای جواب دادن به آن ، او به چیزی بیش از حسن نیت ، جوهر و کاغذ نیاز دارد . اما سرقولش بود : از هر یک از کارمندانش مبلغی پول جمع کرد . خودش نیز قسمتی از حقوقش را روی آن گذاشت و چند دوست دیگر را وارد کرد تا به عنوان « صدقه » مبالغی را بپردازند.

– امکان نداشت که بتواند همه ی یکصد پزوئی را که لنچو در خواست کرده بود ، تهیه کند ، بنابراین می توانست فقط اندکی بیش از نصف پول درخواستی را برای آن کشاورز بفرستد . او اسکناس ها را به همراه نامه ای که فقط با کلمه ی خدا امضاء شده بود ، داخل پاکت گذاشت و به آدرس لنچو فرستاد .

– یکشنبه ی آینده لنچو زودتر از معمول به شهر آمد تا ببیند که آیا نامه ای برایش آمده است یا نه . در اداره ، مامور پست نامه را به او داد . در آن هنگام رییس پست از دفترش آنها را می نگریست و در وجودش رضایت وخشنودی کسی را که عمل خوبی انجام داده باشد ، تجربه می کرد . لنچو وقتی اسکناس ها را دید کمترین اثری از شگفتی و تعجب در قیافه اش دیده نشد – این به خاطر ایمانش بود .

– اما وقتی آن را شمرد عصبانی شد …. خدا هیچ وقت نمی توانست اشتباه کند و حتی نمی توانست آنچه را که لنچو درخواست کرده بود ، رد کند !

– از این رو بلافاصله به سمت باجه رفت و تقاضای کاغذ و قلم کرد . روی میز تحریر عمومی شروع به نوشتن نامه ای دیگر کرد . با هر کلمه که می نوشت ابرویش بالا و پایین می رفت . وقتی نامه را تمام کرد ، باز به سمت باجه رفت ، تمبری خرید و چسب آن را با آب دهان تر کرد و پشت پاکت چسباند و با مشت روی آن کوبید .

– چند لحظه بعد که نامه به داخل صندوق پست افتاد ، مامور پست رفت و آن را باز کرد و خواند :

– _« خدایا : از پولی که خواسته بودم ، هفتاد پزو به دستم رسید و. بقیه اش را هم برایم بفرست ، چون من به آن پول سخت نیاز دارم . اما آن را با پست نفرست ، زیرا کارکنان پست همگی یک مشت کلاه بردارند . لنچو .»

درباره نویسنده نامه ای به خدا

” گرگوریو لوپز فوئنتس ” در سال ۱۸۹۷ در یک ملک قدیمی ، نزدیک «زونته کوماتلان» مکزیک ، در میان سرخ پوستان به دنیا آمد و بزرگ شد . او در آثار خود معتقدات و آداب و روسوم مردم ایالت زادگاه خود ، وراکروز را به طور واقعی و حقیقی منعکس می کند . فوئنتس دوره ی ادبی خود را با انتشار دو کتاب آغاز می کند و بعد به رونامه نگاری و داستان نویسی می پردازد .

او تعداد زیادی داستان کوتاه نوشته و در سال ۱۹۳۵ جایزه ی « نشنال پرایز » را از آن خود کرد .