اي وطن اي مادر تاريخ ساز
اي مرا بر خاک تو روي نياز
اي کوير تو بهشت جان من
عشق جاويدان من ايران من
اي ز تو هستي گرفته ريشه ام
نيست جز انديشه ات انديشه ام
آرشي داري به تير انداختن
دست بهرامي به شير انداختن
کاوه آهنگري ضحاک کش
پتک دشمن افکني ناپاک کش
رخشي و رستم بر او پا در رکاب
تا نبيند دشمنت هرگز به خواب
مرزداران دليرت جان به کف
سرفرازن سپاهت صف به صف
خون به دل کردند دشت ونهر را
بازگرداندند خرمشهر را
اي وطن اي مادر ايران من
مادر اجداد و فرزندان من
خانه من بانه من توس من
هر وجب از خاک تو ناموس من
اي دريغ از تو که ويران بينمت
بيشه را خالي ز شيران بينمت
خاک تو گر نيست جان من مباد
زنده در اين بوم و بر يک تن مباد
وطن يعني همه آب و همه خاک
وطن يعني همه عشق و همه پاک
به گاه شير خواري گاهواره
به دور درد پيري عين چاره
وطن يعني پدر مادر نياکان
به خون و خاک بستن عهد و پيمان
وطن يعني هويت اصل ريشه
سر آغاز و سر انجام و هميشه
ستيغ و صخره و دريا و هامون
ارس زاينده رود اروند کارون
وطن يعني سراي ترک تا پارس
وطن يعني خليج تا ابد فارس
وطن يعني دو دست از جان کشيدن
به تنگستان و دشتستان رسيدن
زمين شستن ز استبداد و از کين
به خون گرم در گرمابه فين
وطن يعني اذان عشق گفتن
وطن يعني غبار از عشق رفتن
وطن يعني هدف يعني شهامت
وطن يعني شرف يعني شهادت
وطن يعني گذشته حال فردا
تمام سهم يک ملت ز دنيا
وطن يعني چه آباد و چه ويران
وطن يعني همين جا يعني ايران
وطن يعني رهايي ز آتش و خون
خروش کاوه و خشم فريدون
وطن يعني زبان حال سيمرغ
حديث جان زال و بال سيمرغ
سپاه جان به خوزستان کشيدن
شهادت را به جان ارزان خريدن
نماز خون به خونين شهر خواندن
مهاجم را ز خرمشهر راندن
وطن يعني اذان عشق گفتن
وطن يعني غبار از عشق رفتن
وطن يعني هدف يعني شهامت
وطن يعني شرف يعني شهادت
وطن يعني گذشته حال فردا
تمام سهم يک ملت ز دنيا
وطن يعني چه آباد و چه ويران
وطن يعني همين جا يعني ايران
دلم از تنهایی تو
حتی یک نفس جدا نیست
گله سر کن که می دونم
گله هات یکی دوتا نیست
ای وطن ای ریشه من
عشق من اندیشه من
گور من گهواره من
قلب پاره پاره من
بگو از اونا که رفتن
تو رو بی صدا شکستن
بگو از اونا که موندن
دلتو اینجا شکستن
با همه عذاب دیروز
دل به فردای تو بستن
توی این روزای خوب هم
میبینی که با تو هستن
اما من نه اهل سودام
نه به فکر ترک اینجام
اهل تو از ریشه تو
خاک تو خون تو رگهام
شعر ای وطن قلبم برایت می تپد
ای وطــن قــلــبــم بـــرایـــت مـی تـپد
ای وطن از دیده ام خون می چکد
هــجــر تـــو آتـــش بـــه دامــانــم زده
درد دوری تیشه بر جانم زده
آن زمـان چـون دور گــشــتم از بـرت
لحظه ای که رانده گشتم از درت
نــیــمــی از جــانـم نـــهـادم در وطــن
عشق و ایمانم نهادم در وطن
روح مـــن ایــــران تـــنــم ایــنـجا بُوَد
در دلم بس شورش وغوغا بُوَد
مـن در ایــنـجا روز و شـب در آتــشم
من چه گویم کز غمت چون می کشم
زنــدگی در شـهر غربـت مشکل اسـت
دوری از عشق و محبت مشکل است
هــیــچ آهــنـــگی بـــرایـم شاد نـیست
در گلویم نای یک فریاد نیست
در وجـودم عشـق ایـران ماندنی است
از لبم نامش همیشه خواندنی است
ای وطـن سـخـت اسـت دل کندن ز تو
مشکل است دل را جدا کردن زتو
ای خـدا آوار گـی دیـگر بـــس اسـت
دوری و بیچار گی دیگر بس است
ای خــــدا یــــــاری نــــمـــــا بــارِ دگر
جانب معشوق گردم رهسِپَر
خـــاک ایـــران تــــوتـیـای چــشـم مـن
نام او چون روح در این جان و تن
مــا هــمـه فـانی و ایران ماندنی است
اوبُوَد «جاوید»،خصمَش رفتنی است
