تصاویری که باید به آن افتخار کرد!

تصاویر متعدد و شوق‌برانگیزی که در طول 72 ساعت گذشته از اجتماع زنان، مردان، کودکان و کهنسالان دوستدار محیط زیست در مقابل سردر ورودی باغ گیاه‌شناسی نوشهر بر روی صدها سایت، روزنامه و درگاه خبرگزاری‌های معتبر داخلی و خارجی منتشر شده است، نه تنها مدیران بی توجه به ملاحظات محیط زیستی در کشور را شوکه کرد،بلکه حتی خوشبین‌ترین، فعالان محیط زیست در ایران را هم به حیرت انداخت و درسی بزرگ به همه‌ی ما داد تا پس از درک پیام حماسه سیاسی در بیست و چهارمین روز از خرداد ۱۳۹۲، بکوشیم تا پیام واکنش مؤثر مردم در دفاع از باغ گیاه شناسی نوشهر – که در پنجمین روز از تیرماه ۱۳۹۲ رقم خورد – را هم دریابیم؛ تلاشی که نگارنده کوشیده است تا در نوشتار پیش رو، محقق سازد و نشان دهد: ماجرای باغ گیاه شناسی نوشهر ثابت کرد: هنوز مردم ایران را نمی‌شناسیم! می‌شناسیم؟

در منتها الیه خاوری شهر نوشهر، ۸۲ سال است که پردیسی متفاوت در وسعت ۳۵ هکتار وجود دارد که بر سردر فرسوده و نم دارش نوشته شده: “باغ گیاه شناسی شمال کشور (نوشهر)”؛ باغی که حتا نرده‌ها و دیواره‌های اطرافش هم در آستانه‌ی فروریختن است، از بس که فراموشش کرده‌ایم و یا آن که فکر می‌کردیم که فراموش شده است و کسی نمی‌داند که در آن هنوز کهن‌سال‌ترین درختان مستقر در رویشگاه جلگه‌ای هیرکانی، چون ممرز، نمدار، بلندمازو و توسکا با عمر بیش از ۲۰۰ سال زندگی می‌کنند.

باغی که خاک حاصلخیز و زادآورش درطول حدود یک قرن گذشته، میزبان و پذیرای گام‌های ده‌ها هزار نفر از دانش‌آموختگان دانشکده‌‌های کشاورزی و منابع طبیعی سراسر کشوربوده است؛ دانش‌آموختگانی که برخی از آنها در شمار دانشمندانی بزرگ با شهرتی ملّی و اعتباری جهانی چون شادروان استاد کریم ساعی، شادروان دکتر کریم جوانشیر، استاد محمّد حسین جزیره‌ای، پروفسور علی یخکشی، دکتر مجید مخدوم، دکتر تقی شامخی و … هستند. در حقیقت، به دشواری بتوان دانشجویی را یافت که دو واحد درس درخت‌شناسی را گذرانده باشد و گذرش به باغ گیاه‌شناسی نوشهر نیافتاده باشد.
و شاید به حرمت همان فرزانگان باشد که گروهی از مردم شریف ایران، صبح روز چهارشنبه پنجم تیرماه ۱۳۹۲، در پاسخ بهدرخواست کمک گروهی از پژوهشگران و دوستداران منابع طبیعی ایران، از راه‌های دور و نزدیک و استان‌های مجاور خود را به مقابل باغ گیاه‌شناسی نوشهر رساندند تا مانع اجرای این دستور مقام عالی استانداری مازندران شوند که خبرگزاری مهر برای نخستین بار آن را منتشر ساخت.

نگارنده خود، یک روز پیش از این واقعه با حسرت نوشت: چرا مردم استانبول برای دفاع از یک پارک تفریحی به نام گزی می‌توانند و ما در دفاع از تاریخی‌ترین باغ موزه پژوهشی خود که صدها برابر آن پارک تفریحی می‌ارزد، نمی‌توانیم؟
اما همان مردم به نگارنده ثابت کردند که آنها هم می‌توانند … و هیچگاه نباید دست‌کم‌شان گرفت؛ زیرا نشان داده‌اند که در دقیقه ۹۰ چه در صحنه انتخابات، چه در صحنه فرهنگ، چه در هنگام کمک به یک هم نوع و چه در میدان محیط زیست می‌توانند شگفتی بیافرینند!
برای همین است که می‌گویم: پیروزی درخشان بدست آمده در پنجم تیرماه ۱۳۹۲ و عقب‌نشینی آشکار طبیعت‌ستیزان را هرگز نباید فراموش کرد. کارمندان و پژوهشگران باغ گیاه‌شناسی نوشهر باید لوح یادبود آن عاشقان طبیعت را که اجازه ندادند تا لودرسواران درخت افکن، دوباره ماجرای تجاوز تلخ ۱۳۸۹ و ریشه‌کن ساختن ۱۱۲۹۵ اصله درخت را تکرار کنند، بر کنار در ورودی این باغ بنیان نهند.

با وجود این کودکان، مگر می‌شود به آینده سبز وطن امیدوار نبود؟
و طرفداران محیط زیست در سراسر کشور هم باید بدانند که تنها نیستند و قلب‌ها، دست‌ها و گام‌های بسیاری از هموطنان‌شان آنها را حمایت می‌کنند.
ضمن سپاس از حمایت جانانه رییس جمهور منتخب، دکتر حسن روحانی که لبیکی جانانه به درخواست ۲۲ انجمن تخصصی و تشکل مردم‌نهاد در حوزه منابع طبیعی و محیط زیست دادند و نیز هر شخصیت حقیقی یا حقوقی که کوشید تا حریم باغ گیاه‌شناسی نوشهر از گزند متجاوزان در امان بماند، آرزو می‌کنم دیگر روزی را نبینیم که یک مسئول مملکت به خود این اجازه را بدهد تا مزایای یک جاده کمربندی را بخواهد با موهبت‌ها و ارزش‌های غیرقابل تبادل مجموعه‌ای بی‌نظیر چون باغ گیاه‌شناسی نوشهر مقایسه کرده و با افتخار از دلایل سازمان منتبوعش برای تخریب آن سخن گوید.

منبع: خبرآنلاین